“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Forgiveness as a positive response to wrongdoing is a widespread phenomenon that plays a role in the moral lives of most persons. Surprisingly, Kant has very little to say on the matter. Although Kant dedicates considerable space to discussing punishment, wrongdoing and grace, he addresses the issues of human forgiveness directly only in some short passages in the Lectures on Ethics and in one passage of the Metaphysics of Morals. As noted by Sussman, the TL passage, however, betrays some ambivalence. (...) Kant establishes a duty of virtue to be forgiving (TL, 6:460), yet he immediately warns against its excess: meek toleration of recurrent wrongs could manifest a lack of self-respect and a violation of a duty to oneself (TL, 6:461). Sussman claims that this ambivalence ultimately arises from the fact that forgiveness sits uncomfortably in Kant’s moral thought. First, forgiveness has an ‘ineluctably elective aspect’ that makes it, to a certain extent, arbitrary and dependent on particular features of the forgiver’s psychology and, as such, in tension with Kant’s central claims that human beings are autonomous agents capable of determining their own moral status. Second, according to Sussman, Kant’s moral retributivism, i.e. ‘the particular moral position that every moral wrong against another deserves punishment of the wrongdoer’ seems to be in tension with the possibility of a ‘truly redemptive forgiveness’. Moreover, forgiveness also seems to be in tension with a passage of the Religion in which Kant argues that the moral guilt from our original evil disposition cannot be understood as a debt or liability that can be compensated, erased, transferred or otherwise wiped out by others (Rel, 6:72). Thus, to the extent that forgiveness might be thought to involve the forgoing of moral guilt, it seems incompatible with Kant’s views on culpability and punishment. This chapter seeks to clarify Kant’s views on forgiveness in order to show that, although not often appreciated, personal forgiveness plays an important role in the lives of ordinary human agents as understood by Kant. In particular, I aim to show there is a conception of forgiveness available to Kant that is not incompatible with Kant’s views of punishment and culpability. In Section 1, I argue that, for Kant, far from being merely ‘elective,’ forgiveness is, under certain conditions, morally required. I provide a brief summary of an interpretation of Kant’s theory of forgiveness that I have defended in recently published work , in order to argue that Kant’s duty to be forgiving should be understood as an imperfect duty of virtue which is conditional on repentance. Kant is not ambivalent about this duty because he maintains that when the relevant conditions are not met, we have a perfect duty to ourselves not to forgive unrepentant wrongdoers. The TL passage thus identifies two different duties. In Section 2, I show that forgiveness, as conceptualised by Kant, does not require the forgoing of punishment or the overcoming of moral guilt and that this could, in fact, be seen as an attractive feature of Kant’s position. I end by offering a very brief assessment of Kant’s views. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Images abound of women throughout the ages engaging in various activities. But why are there so few representations of childbirth in visual art? Feminist artist Judy Chicago once suggested that depictions of women giving birth do not commonly occur in Western culture but can be found in other contexts such as pre-Columbian art or societies previously considered "primitive." Chicago's own exploration of the theme resulted in the creation of The Birth Project (1980-85): an unprecedented series of eighty handcrafted works of (...) art created in a variety of needlework techniques by more than 130 artisans that celebrate the experience of birth and a woman's transformation into motherhood. But why is The Birth Project an aberration from today's norm? What are the reasons that childbirth remains a taboo subject in our visual culture? Why is the birthing experience--so pervasive for women--so infrequently celebrated, even by female artists? (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Kant famously made a distinction between actions from duty and actions in conformity with duty claiming that only the former are morally worthy. Kant’s argument in support of this thesis is taken to rest on the claim that only the motive of duty leads non-accidentally or reliably to moral actions. However, many critics of Kant have claimed that other motives such as sympathy and benevolence can also lead to moral actions reliably, and that Kant’s thesis is false. In addition, many (...) readers of Kant find the claim that we should deny moral worth to a dutiful action performed from friendly inclination highly counterintuitive. Moreover, Kantian commentators disagree about the status of actions in conformity with duty, some claim that these can be taken as equally morally worthy as those performed from duty, while others argue that they are not even permissible. -/- It has also been claimed that Kant’s theory of moral worth should be related to the theory of the Gesinnung developed in the Religion. Thus, some authors claim that, in order for an action to possess moral worth, the agent has to be unconditionally committed to morality, that is, the agent must possess a virtuous character or good fundamental maxim (i.e. a good Gesinnung). However, according to Kant’s radical evil thesis (that is, the thesis that man is evil by nature ), the default position for man is to possess an evil Gesinnung, i.e. a Gesinnung which is only conditionally committed to morality insofar as morality does not demand a great sacrifice of our own happiness. So, an unwelcome consequence of this line of interpretation is that in Kantian ethics morally worthy actions become very rare indeed. -/- The paper is divided in two parts. The first part aims to clarify why Kant thought that only actions from duty are morally worthy, replying to some common objections against Kant’s view. I argue that Kant’s non-accidental condition should not be understood in terms of reliability because such interpretation is incompatible with Kant’s theory of motivation and rational agency. I propose an alternative interpretation which supports Kant’ s claim that only the motive of duty leads nonaccidently to dutiful actions, and thus only actions from duty possess moral worth. I end by showing that although actions in conformity with duty are worthless from the moral point of view, they are not (in many cases) impermissible. The first part concludes that the criterion for the permissibility of actions is different to the criterion for the ascription of moral worth. Thus, rightness, which pertains to actions performed on maxims that can be willed as universal laws, and moral worth, which pertains to actions performed from a sense of duty, should be understood as two different levels of moral assessment. -/- The second part of the paper examines Kant’s conception of virtue with the aim of showing that although only agents with a virtuous character (good Gesinnung) will reliably act from duty, a person with an evil character (evil Gesinnung) could on frequent occasions act from duty. I argue that we should not deny moral worth to actions performed from duty even when the agent has an evil Gesinnung. Goodness of Gesinnung is not a necessary condition of the action of an agent possessing moral worth; reliability of motivation is necessary for the ascription of virtue but not for the ascription of moral worth. It follows that virtue, which refers to the agent’s character or fundamental maxim (i.e. the agent’s Gesinnung), and moral worth are also two different levels of moral assessment. The paper concludes that three levels of moral assessment can be distinguished in Kant’s ethical system: (i) rightness, (ii) moral worth and (iii) moral virtue. Moral virtue is the highest level of moral perfection for a human being. Striving towards virtue requires constant progress and effort and ultimately a ‘revolution of the heart.’ The important point is that even when we are still striving to achieve virtue (i.e. an unconditional commitment to morality), we can ascribe moral worth to actions performed by a genuine sense of duty. It turns out that, contrary to many influential interpretations, Kantian ethics is not merely concerned with the rightness or wrongness of particular actions nor is Kantian ethics primarily an ethic of virtue. Instead, Kant’s ethical system is complex and allows for different levels of moral assessment in which both an action-centred and agent-centred perspective can be integrated. (shrink)

Forgiveness is clearly an important aspect of our moral lives, yet surprisingly Kant, one of the most important authors in the history of Western ethics, seems to have very little to say about it. Some authors explain this omission by noting that forgiveness sits uncomfortably in Kant’s moral thought: forgiveness seems to have an ineluctably ‘elective’ aspect which makes it to a certain extent arbitrary; thus it stands in tension with Kant’s claim that agents are autonomous beings, capable of determining (...) their own moral status through rational reflection and choice. Other authors recognise that forgiveness plays a role in Kant’s philosophy but fail to appreciate the nature of this duty and misrepresent the Kantian argument in support of it. This paper argues that there is space in Kant’s philosophy for a genuine theory of forgiveness and hopes to lay the grounds for a correct interpretation of this theory. I argue that from a Kantian perspective, forgiveness is not ‘elective’ but, at least in some cases, morally required. I claim that, for Kant, we have an imperfect duty of virtue to forgive repentant wrongdoers that have embarked on a project of self-reflection and self-reform. I develop a novel argument in support of this duty by drawing on Kant’s theory of rational agency, the thesis of radical evil, Kant’s theory of moral development, and the formula of humanity. However, it must be noted that this is a conditional duty and Kant’s position also entails that absence of repentance on the part of the wrongdoer should be taken as evidence of a lack of commitment to a project of self-reflection and self-reform. In such cases, Kant claims, we have a perfect duty to ourselves not to forgive unrepentant wrongdoers. I argue that this duty should be understood as one of the duties of self-esteem, which involves the duty to respect and recognise our own dignity as rational beings. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Claudia Blöser has recently proposed that Kant’s duty to be forgiving is grounded on the need to be relieved from the burden of our moral guilt, a need we have in virtue of our morally fallible nature, irrespectively of whether we have repented. I argue that Blöser's proposal does not fit well with certain central aspects of Kant’s views on moral guilt. For Kant, moral guilt is a complex phenomenon, that has both an intellectual and an affective aspect. I argue (...) that it is not even possible for us to fully overcome our intellectual guilt, and to the extent that it is possible to ameliorate our felt guilt, this is largely a matter of self-forgiveness. However, self-forgiveness is only appropriate when there is repentance for the wrongful action and rejection of its underlying immoral maxim by the wrongdoer as part of a project of moral transformation. I offer an alternative account of the human need for forgiveness, an account that makes forgiveness conditional on repentance. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

I argue that political forgiveness is sometimes, but not always, compatible with public commemoration of politically motivated wrongdoing. I start by endorsing the claim that commemorating serious past wrongdoing has moral value and imposes moral demands on key actors within post-conflict societies. I am concerned with active commemoration, that is, the deliberate acts of bringing victims and the wrong done to them to public attention. The main issue is whether political forgiveness requires forgetting and conversely whether remembrance can be an (...) impediment to political forgiveness. The notion of political forgiveness, its definition, very possibility and desirability are contentious issues in the contemporary literature. I develop a multidimensional account of political forgiveness with a core element. The core element of political forgiveness involves taking a non-adversarial stance towards perpetrators in the sense of committing to stop holding their wrongdoing against them. The core element of forgiveness is usually combined with other attitudes and practices, which are appropriate depending on the circumstances. This is due to the fact that there are different ways of holding a wrong against an offender. I argue that forgiving perpetrators is not compatible with continue to punishing them, refusing to reconcile with them, and/or reminding them of their misdeed if perpetrators refuse to accept punishment, deny the importance of commemorating the past or wish to reconcile against the victim’s desires. I show that some forms of political forgiveness are not morally legitimate because they conflict with moral demands to punish perpetrators, commemorate atrocities and respect victims. This conclusion is less alarming than it might initially seem because the refusal to forgive politically motivated wrongdoing does not necessarily lead to the perpetuation of violence and conflict. I briefly draw on the example of Argentina in order to show how some forms of political un-forgiveness can be morally legitimate and effective ways for victims to uphold these demands. (shrink)

In this article, I address the issue of whether we have an obligation to remember past immoral actions. My central question is: do we have an obligation to remember past moral transgressions? I address this central question through three more specific questions. In the first section, I enquiry whether we have an obligation to remember our own past transgressions. In the second section, I ask whether we have an obligation to remember the wrongful actions that others have committed against ourselves. (...) In the last section, I investigate whether we have a duty to remember the suffering of victims of crimes that have a political aspect, crimes such as state violence, oppression and racial discrimination, for example. Here I use the term ‘obligation’ in a board sense to refer to actions that are recommended from the moral point of view, that is, when we have moral reasons to act in a certain way. Here I decided to explore these issues from a Kantian perspective. At first glance, Kant does not seem to have much to offer to an ethics of memory since he does not ask these questions directly. Nevertheless, I was interested to explore to what extent Kant’s ethics, and Kantian ethics more generally, can give us tools to answer these questions. What I have discovered is that, despite my initial doubts, the Kantian framework can provide us with materials to build arguments that can help us to answer these questions. In fact, I will argue that in Kant’s ethics, we have an obligation to remember past immoral actions. With regard to our own transgressions, I argue that we ought to remember our past transgressions because this is an aspect of our moral development. With regard to others’ transgressions, I argue that we have a duty of self-respect to demand that others respect us (in the Kantian sense, that is, that others treat us in a morally correct way) and that this involves remembering others’ transgressions, particularly when there is no evidence of their repentance or if they have not apologized. However, if we have (fallible) reasons to think that the wrongdoer has repented, then there is certainly no need to continue to remind them of their offenses. Thus, in the first two sections, my arguments are based on a certain interpretation of Kant’s ethical texts. However, when I address the political dimension of the ethics of memory I have based my arguments on the work of contemporary authors, especially Jeffrey Blustein. In the last section then, the perspective is more ‘Kantian’ than Kant’s. I argue that we have a duty to remember the victims of social and political injustice (social and political violence, oppression, discrimination, atrocity and crimes against humanity). Defenders of the importance of political memory usually appeal to consequentialist arguments. However, these arguments have limits. A Kantian perspective (deontological) is relevant here because it allows us to provide new arguments in support of the importance of political memory and thus ultimately to provide a stronger defense of duties of memory. -/- The issues that arise in relation to an ethics of memory will no doubt require that we study other sources in addition to the materials and arguments provided from a Kantian perspective. Nevertheless, I conclude that perhaps a bit surprisingly, the Kantian tradition has more to offer than it initially seemed, and it can certainly provide part of the theoretical framework to develop an ethics of memory. (shrink)

In this article I will offer a reconsideration of Soran Reader’s moral pacifism. I will begin by reconstructing the three main arguments presented by Reader in her article ‘Making Pacifism Plausible’ in the second part of this essay. In the third section, I discuss and evaluate Reader’s arguments and conclude that her moral pacifism is indeed plausible. In the fourth section, I introduce the notion of political pacifism. Moral pacifism is the philosophical thesis that war cannot be morally justified. Political (...) pacifism, in contrast, refers to the political movement that aims to abolish the institution of war to replace it with an institution of peace. My proposal is that we combine moral pacifism and political pacifism in order to show that in today’s world we are faced with a situation of structural injustice with regard to international conflicts between states. In the status quo, international war is the accepted institution to solve conflicts between states. However, according to moral pacifism, war is always morally problematic. I argue that our current political situation is structurally unfair and when we are threatened with an unjust external invasion, we have no morally sound choices for action. Going to war and refusing to fight are both deeply morally problematic options. Without just alternatives, we may end up going to war to protect our territory and children. However, we should resist the temptation to conclude that war can be just, even in these circumstances. In the last section of the article, I conclude that philosophers should stop using all their intellectual energy to provide philosophical justifications for a just war theory (a theory that is widely accepted by contemporary philosophers). Instead, we ought to argue that war is always unjust, and precisely for this reason we should commit to research about how to replace the institution of war with an institution of peace, and think about what would be the most appropriate form for such institution. For these reasons, I believe it is important for us to reconsider Soran Reader’s moral pacifism. (shrink)

In ‘Human Fallibility and the Need for Forgiveness’, Claudia Blöser has proposed a Kantian account of our reasons to forgive that situates our moral fallibility as their ultimate ground. Blöser argues that Kant’s duty to be forgiving is grounded on the need to be relieved from the burden of our moral failure, a need that we all have in virtue of our moral fallible nature, regardless of whether or not we have repented. Blöser claims that Kant’s proposal yields a plausible (...) account of the normative status of forgiveness. Kant classifies the duty to be forgiving as a wide duty of virtue, and according to Blöser, this means that Kantian forgiveness is elective in the sense that forgiveness is good in general but without being obligatory in each particular case. In the course of presenting her own reconstruction of Kant’s account, Blöser also objects to some aspects of an interpretation of Kant’s theory of forgiveness which I had previously defended in my paper ‘Forgiveness and Moral Development’. Although there are a lot of points of agreement between our interpretations, the aim of this article is to highlight four key points of disagreement. These issues are worth discussing because they have implications not only for a plausible interpretation of a recognisable Kantian account of forgiveness but also for wider debates in the contemporary literature on forgiveness. First, I show that Kant is not committed to a form of weak situationism as suggested by Blöser and that Kant’s grounding of the duty to be forgiving does not appeal to moral luck. Second, I argue that although Kant’s duty to be forgiving is elective in one sense of the term, it is not elective in another important sense of the term, and that it is in fact better not to interpret Kantian imperfect duties as being elective. Third, I show that awareness of moral fallibility per se does not provide a morally appropriate ground for forgiveness and offer an alternative reconstruction of Kant’s account- in which fallibility plays a role, but it is not the main reason to forgive. Finally, I argue that Blöser’s account of the need to be forgiven is not recognisable Kantian because, from a Kantian perspective, repentance is a necessary condition for the desirability and, in fact, the very possibility of ameliorating our own guilt. (shrink)

In this book chapter, Moya argues that recognizing, indeed mobilizing, identities in the classroom is a necessary part of educating for a just and democratic society. Only a truly multi-perspectival, multicultural education can create the conditions needed to alter the negative identity contingencies that minority students commonly face, while creating opportunities for all students. By treating identities as epistemic resources and mobilizing them, we can draw out their knowledge-generating potential and allow them to contribute positively to the production and transmission (...) of knowledge. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

The primary aim of this article is to point up an essential attitude, an anxiety even, that has inflected – and perhaps inhibited - our engagement with film. Film theory has been marked by a ‘refusal to see, a looking away’ (Mulvey & Wollen 1976, 36), and my suggestion is that this has achieved its fullest expression in those strands of film theory heavily influenced by psychoanalysis. These, in turn, have remained within a gendered conceptual framework whereby the discursive or (...) the narrative is associated with the masculine, and the image or spectacle is aligned with the feminine. This is not to reject these applications out of hand but rather to revisit this area with its blind spots in mind and to consider aspects that are perhaps at once obvious but often overlooked. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

Vast archives of fragmentary structural brain scans that are routinely acquired in medical clinics for diagnostic purposes have so far been considered to be unusable for neuroscientific research. Yet, recent studies have proposed that by deploying machine learning algorithms to fill in the missing anatomy, clinical scans could, in future, be used by researchers to gain new insights into various brain disorders. This chapter focuses on a study published in2019, whose authors developed a novel unsupervised machine learning algorithm for synthesising (...) missing anatomy in extremely sparse clinical MRI scans of thousands of stroke patients. By approaching the study from a media-theoretical perspective, I analyse how its authors dis-cursively negotiated the anatomical and operative plausibility of the unobserved anatomy that their black-boxed algorithm reconstructed from the existing sparse data. My analysis fore-grounds the processual, relational, context-dependent, and essentially unstable character of the thus established plausibility of the algorithmically synthesised neuroanatomy. (shrink)

After the Event Horizon Telescope Collaboration released in April 2019 the first empirical images of a black hole, an astrophysical object previously thought “unseeable,” much of the public discourse has approached these images as straightforward visual depictions of a black hole. This article challenges this view by showing that the first images of a black hole went beyond merely making an invisible cosmic object visible and that the images published in April 2019 were just the first in a series of (...) black hole images the researchers continue producing. Drawing primarily on Sybille Krämer’s concept of the cartographic impulse, the article demonstrates that the Event Horizon Telescope images are, first and foremost, epistemic tools. These epistemic tools enable researchers to actively explore various physical aspects and dynamic properties of a black hole’s immediate environment and test theoretical predictions about it, thus making this elusive environment empirically knowable. To demonstrate this, the article analyses the mapping operations that combined automated algorithmic procedures with expert human judgment and through which these images were produced, read, and interpreted. It also examines how the different Event Horizon Telescope images relate to one another, which particular epistemic functions they fulfil in the research context, under which conditions, and with which limitations, thus tracing how these images facilitate the production of new scientific knowledge about black holes. (shrink)

The papers collected in this volume are a selection of papers that were presented - or scheduled to be presented - at a workshop entitled Forgiveness and Conflict, which took place from 8-10 September 2014, as part of the Mancept Workshops in Political Theory at the University of Manchester. Some of these contributions are now compiled in this volume. The selected papers draw from different philosophical traditions and conceptual frameworks, addressing many aspects of contemporary philosophical debates on the nature and (...) normativity of forgiveness, including its political aspects. The result is a rich collection of essays which covers a wide variety of philosophical issues, displaying cutting edge scholarship in this area. This introduction provides a brief overview of some of the central themes discussed in the volume with a particular emphasis on their innovative aspects. (shrink)

Kant is probably one of the most misunderstood philosophers in the history of Western thought. Some of the most well-known and pervasive objections to Kant’s practical philosophy often rest on considerable misunderstandings of his central theses or a poor and superficial reading of his work. A common misconception is that in Kant’s practical philosophy there is no place or role for human happiness. In Happiness in Kant’s Practical Philosophy: Morality, Indirect Duties, and Welfare Rights, Alice Pinheiro Walla dispels this misunderstanding (...) by elucidating Kant’s conception of happiness (understood in broadly hedonist terms) and showing that, for Kant, the pursuit of happiness plays an important role in our personal and collective lives. This means that, far from endorsing an ascetic ideal of the moral agent, as it is commonly thought, Kant’s system embraces an ideal of the human life in which there is significant space, and even a duty, to pursue pleasurable endeavours. Somehow surprisingly, in Pinheiro Walla’s reading, Kant’s ethics is arguably less demanding than standard interpretations of Aristotelian and Utilitarian ethical theories. (shrink)

This Note examines whether, and at which stages, a criminal defendant should be permitted to offer genetic evidence of a predisposition to psychopathy. Drawing on multidisciplinary sources, including the work of legal scholars, neurobiologists, psychologists, and medical researchers, the Note discusses psychopathy, its symptoms, and how it is measured, along with the proposed genetic and environmental causes of the disorder. The Note then examines current evidence rules and trends in the admissibility of genetic evidence at the guilt/innocence phase of criminal (...) trials and at sentencing. After discussing the potential effects of admitting evidence of a genetic basis for psychopathy at both of these phases, the Note concludes that the stigmatizing nature of the disorder and the uncertainty over its causes make it inadvisable to admit this type of evidence at the guilt/innocence phase of trial. However, admitting this evidence at sentencing is not objectionable. (shrink)

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

This article intends to analyze the performance and the efficiency of companies and to identify the key factors that may explain it. It was selected a sample with 15 enterprises: 7 Portuguese and 8 Ukrainian ones, belonging to several industries. Financial and non-financial data was collected for 6 years, during the period of 2009 to 2014. Research questions that guided this work were: Are the enterprises efficient/profitable? What factors influence enterprises’ efficiency/performance? Is there any difference between Ukrainian and Portuguese enterprises’ (...) efficiency/performance, which factors have more influence? Which industrial sector is represented by more efficient/profitable enterprises? The main results showed that in average enterprises were efficient with low level of profitability. According to gained results several indicators were highlighted so that companies would pay more attention to them. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.

Self-conflict is a feature of most women’s lives, particularly as we struggle to balance the demands of work and family. Theories of autonomy that rest on a notion of a coherent self treat self-conflict as incompatible with autonomy; therefore, women who suffer self-conflict fail to act autonomously. Though autonomy and self-conflict can be accommodated by conceiving of autonomy as a matter of degree relative to a context of choice, this result sanctions a political system that forces the prioritization of one (...) context over another. Yet choices in one context often compromise choices in another context, creating a situation where acting autonomously simultaneously diminishes autonomy. Given that autonomous choice justifies political liberalism, it is unjust that choices are set against one another in this way. Consequently, the burden on liberal governments to address the structural sources of self-conflict is far greater than is often supposed. (shrink)

Contrary to the widely held belief in the humanities that hysteria no longer exists, this article shows that the advent of new brain imaging technologies has reignited scientific research into this age-old disorder, once again linking it to hypnosis. Even though humanities scholarship to date has paid no attention to it, image-based research of hysteria via hypnosis has been hailed in specialist circles for holding the potential to finally unravel the mystery of this elusive disorder. Following a succinct overview of (...) how hypnosis was used in the nineteenth century hysteria research, the article details how the relationship between hysteria and hypnosis is currently renegotiated in the context of brain imaging studies. It shows that the current research has so far failed to deliver on its promise of uncovering the link between hysteria and hypnosis. It further argues that despite huge technological advances in imaging technologies, contemporary researchers grapple with conceptual problems comparable to those that plagued their nineteenth century predecessors. (shrink)

Hysteria, a mysterious disease known since antiquity, is said to have ceased to exist. Challenging this commonly held view, this is the first cross-disciplinary study to examine the current functional neuroimaging research into hysteria and compare it to the nineteenth-century image-based research into the same disorder. Paula Muhr's central argument is that, both in the nineteenth-century and the current neurobiological research on hysteria, images have enabled researchers to generate new medical insights. Through detailed case studies, Muhr traces how different (...) images, from photography to functional brain scans, have reshaped the historically situated medical understanding of this disorder that defies the mind-body dualism. (shrink)

This paper considers the obligation higher income countries have to lower and middle income countries during a global pandemic. Further considers which reforms are needed to the global supply-chain of medical resources. The short-comings in distribution and medical infrastructure have exacerbated the health crisis in developing countries. Global justice demands radical redistribution of medical resources in order to prevent mass casualties. This is argued first by highlighting that the COVID-19 pandemic should be acknowledged as an issue of global justice, secondly, (...) higher income countries ought to account for distribution inequity as a matter of rectifying past injustices, and thirdly argue for reform in distribution while considering the vaccine rollout as a prime example. We aim to show how the differences from country to country in response capabilities are a result of the economic foundation colonialism established and a direct result of cyclical poverty, which wealthy countries perpetuate to this day. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

As ciências médicas, biomédicas, humanas e sociais têm avançado de forma frenética nos últimos anos. Com isso, se faz cada vez mais necessário o debate ético que visa contemplar o respeito à dignidade humana, animal e ao meio ambiente. A bioética se dedica a esse debate e se propõe a estendê-lo a setores não acadêmicos, como sociedades de proteção dos animais, dos direitos humanos e até grupos religiosos. Essa diversidade de opiniões não só é interessante, mas necessária, uma vez que (...) os valores praticados em uma sociedade provêm de uma construção social cujos blocos fundamentais têm origem na família e nos diversos grupos sociais nos quais os indivíduos estão inseridos desde o seu nascimento. A proposta deste livro é fomentar esse debate, fornecendo conceitos e visões sobre temas selecionados da pesquisa e da prática médica, biotecnológica e de áreas correlatas. Em um contexto mundial de intolerância política, social, étnica e de gênero, oportunidades de debate também possuem um papel social de auxiliar no desenvolvimento consciente da cidadania e do respeito ao próximo. Sobretudo, o debate nos faz enxergar o outro como parelho, ainda que cada um possua as suas especificidades, opiniões e histórias de vida. (shrink)

Hay doble pulsión en el centro de la discusión del razonamiento deductivo. Una conduce aparentemente a la abstracción y dominios arbitrarios, mientras que la otra conduce a la concreción y la dependencia del contenido. El objetivo de esta investigación es diseñar, aplicar y validar un instrumento de evaluación que nos permita corroborar si el razonamiento deductivo maneja reglas lógicas o contenidos. La muestra de estudio se compuso de 80 participantes (edad 18-77 años). El test consta de 60 ítems categorizados en: (...) formalidad, integrabilidad, complejidad y modalidad. Los resultados ponen de manifiesto la fiabilidad del test de razonamiento deductivo con un alpha de Cronbach. 775 y con un índice de validación. 850 para el índice de inteligencia no verbal (INV) del RIAS. Cómo conclusión inferimos que el razonador deductivo no dispone de un cuerpo preciso de reglas generales deductivas, sino que usa colecciones de reglas heurísticas cada vez menos abstractas. (shrink)

The story of Abraham – and the divine command to sacrifice his son Isaac – is, as many of us know, the source of inspiration for some reflections of Kierkegaard in his work Fear and Trembling. From this episode, Johannes de Silentio, the pseudony- mous author of the work, who makes an ode to faith as the highest of the passions, also wonders about a problem that, according to his interpretation, seems central, i.e. the teleological suspension of morality. The objective (...) of this paper is to investigate, especially from the reflections of Kierkegaard, a possible interpretation for the teleological suspension of morality and in what circumstances such a thing does occur and where we can insert it in the ethical debates of philosophy of the nineteenth century. (shrink)

The problem addressed in this article is the relationship between law and morality. It is asked (1) to what extent law and morality are connected and separated and (2) since when has it been so. To the extent that law and morality are distinct normative orders, it is asked (3) whether they rule exactly the same behaviors or whether each order rules dierent kinds of behaviors. If they rule at least some of the same behaviors, it is asked (4) whether (...) there can be antinomies (contradictions) between them. If there are an- tinomies, it is asked (5) whether the antinomies are only apparent (prima facie) and are therefore mistakes of human reason, or are definite and real. If the antinomies are apparent or real, it is asked (6) whether law or morality prevails (or should prevail) in the case of an antinomy. If one of these prevails, it is asked (7) whether this is always so, or whether law sometimes prevails (and should prevail) over morality and vice versa. In the case of existing coherence or at least solvable antinomies between law and morality, it is asked (8) whether the consequent achieved unity of practical reason is a specifically moral unity and whether it is a matter of cognition, of institutionalization, of individual or collective construction, or of consensus. (shrink)